Vandaag heeft de Nederlandse Raad van State uitspraak gedaan in het geding tussen de Fietsersbond, zes particulieren en een hoteluitbater en de gemeente Maastricht betreffende het bestemmingsplan voor de Tram Vlaanderen-Maastricht (in Vlaanderen bekend als Spartacus). “De Raad van State heeft de meeste bezwaren weerlegd en zodoende is dit juridische obstakel genomen en moet de gemeente Maastricht politieke wil tonen om het tramproject volgens afspraak uit te voeren,” stelt Vlaams volksvertegenwoordiger Marino Keulen.
De zaak is ter zitting behandeld op 25 november 2014 door de Nederlandse Raad van State en vandaag is de tussenuitspraak gepubliceerd. “Globaal genomen is de uitspraak positief voor de voortgang van het tramproject,” volgens Keulen. “De gemeente Maastricht dient enkele kleine aanpassingen te doen aan het bestemmingsplan op het vlak van onaanvaardbare hinder door laagfrequent geluid. Hiervoor heeft de gemeente 16 weken de tijd om dit in orde te brengen en nadien doet de Raad van State een definitieve uitspraak. Dit is geen onoverkomelijk probleem.”
De volgende stap in de realisatie van het tramproject is het oplossen van de technische problemen in Maastricht (bv. van de Wilhelminabrug). “Hierover zal einde februari, begin maart, het eindverslag van de review (naar aanleiding van de stabiliteitsproblematiek) en de bespreking ervan in Maastricht van cruciaal belang zijn,” stelt Keulen. “Dit is het moment waarop de Nederlands-Limburgse politici hun engagement aan het project kunnen tonen en de eerder gemaakte afspraken honoreren.”
“Zij die dachten of hoopten dat Nederlandse Raad van State het Spartacusproject in de gracht zouden kieperen, zijn eraan voor de moeite. Ik geef toe dat ik tot vanmorgen schrik had voor de inhoud van dit arrest. Want ten overstaan van een gerechtelijk arrest kan je als politieke overheid enkel het hoofd buigen. Dat heeft te maken met de scheiding der machten. Het bekomen arrest is dus uitermate positief voor de believers van de sneltramverbinding tussen Hasselt en Maastricht. Alles wat nu rest is politieke wil. Wil om budgettaire en andere technische problemen op te lossen. En respect te tonen voor de handtekeningen die zijn gezet - ook door Maastricht en Nederlands-Limburg - onder samenwerkingsovereenkomsten in 2011 en 2014,” besluit Marino Keulen.
